Ryszard Leoszewski

- Przez Sklep z Ptasimi Piórami przewinęło się trochę ludzi, przez Arfik jeszcze więcej. Czy policzyłeś ludzi, którym zaszczepiłeś miłość do muzyki albo przyjaźń z muzyką?

- Tego nie da się policzyć. W przypadku grupy Arfik jest to grubo ponad tysiąc osób. Jednak to nie ilość jest ważna. Cieszę się, że dzieci zapisują sie do zespołu dobrowolnie; że to one decydują, a nie rodzice. Przecież nie mają z tego żadnych korzyści (naturalnie poza świetną zabawą, wspólnym muzykowaniem i wyjazdami). Jest to dla nich odskocznia. Przychodzą z ochotą na próby nawet wtedy, gdy nie pracujemy nad nowym repertuarem. Bo wreszcie mogą się wygadać, pożalić, pożartować. Podczas pracy nad nową piosenką czy nowym widowiskiem czują się uskrzydlone, a ja wraz z nimi.
Kiedy dorastają, odchodzą z zespołu. Te najstarsze mają... hmmm... jakieś trzydzieści pięć, trzydzieści sześć lat! No tak, bo jeśli te pierwsze dzieci na Jodłowej miały 15 lat, to teraz...(śmiech) mają już własne dzieci. Wiem, że kilka z tych osób śpiewa w szczecińskich zespołach. Cieszę się, że właśnie tutaj wykorzystują swój potencjał. A na bieżąco spotykamy się w takiej grupie młodzieżowej Kostka Cukru.
W Sklepie z Ptasimi Piórami było odwrotnie - to ja miałem zaszczyt pracować z fantastycznymi ludźmi. To oni nauczyli mnie wielu rzeczy. A jeśli chodzi o liczby, to przez zespół przewinęło sie ok.15 osób. Obecnie - prócz mnie - Sklep tworzą: Lech Grochala, Robert Jarzębski (obaj w zespole od 20 lat), Szymon Orłowski (od 4 lat), a od niedawna gra z nami znakomity pianista Krzysztof Baranowski. Sklep z Ptasimi Piórami jest dla mnie wspaniałą muzyczną przygodą, ale i otarciem się o artystyczny wielki świat. Występowaliśmy przecież z gwiazdami muzyki polskiej, ale nie tylko polskiej. Do dziś wspominam występy z Rickiem Wakemanem i Bobby'm McFerrinem.

- Obchodziliście niedawno okrągły jubileusz. Wspomniany przez Ciebie Lech Grochala (zwany Groszkiem) powiedział: "Trzydzieści lat! Tyle to grają tylko Rolling Stonesi!"

- (śmiech) Nie wiem, co Leszek miał na myśli, ale po tym jubileuszowym koncercie postanowiliśmy skończyć z kombatanctwem. To właśnie Groszek powiedział: "Słuchaj! Po co mają Ci liczyć lata! Masz tyle, na ile wyglądasz". To oczywiście jest punkt widzenia faceta, który myśli, że fajnie byłoby się nie zestarzeć. Ale tak naprawdę to muzyka nas konserwuje.
Przypomniałem sobie właśnie wielki koncert z okazji trzeciej rocznicy powstania zespołu. To było coś naprawdę niesamowitego. Te nasze rozmowy, podsumowania: ile to już koncertów za nami, ile przeżyliśmy razem... A to był przecież zaledwie trzeci rok naszej działalności. Po 30 latach, kiedy ten punkt widzenia się nieco przesunął, inaczej patrzę na różne sprawy. Zresztą gdyby 21 lat temu w Klubie Osiedlowym przy ulicy Jodłowej ktoś mi powiedział, że Arfik będzie działał tyle lat, to bym go wyśmiał.
Ale teraz już koniec z kombatanctwem, koniec z dinozaurami! Robimy swoje nie oglądając się za siebie. I będziemy starać się, żeby to, co robimy, zawsze było świeże i twórcze.

- Czy Ryszard Leoszewski jest szczeciński?

- Jestem bardzo szczeciński, bo tu się urodziłem. Ale też jestem szczeciński, bo moi rodzice są z tego charakterystycznego pokolenia, które tu przyjechało po wojnie. Pochodzą ze wschodniej Polski, z okolic Białegostoku, a do Szczecina przyjechali na początku lat 50. Z kolei mama Neli - mojej żony - urodziła się w Berlinie i przyjechała ze swoimi rodzicami w 1948 roku w ramach repatriacji.
Doceniam w tym mieście jego wielokulturowość. W tym tkwi siła Szczecina. Ciągle niewykorzystana. Był czas, kiedy wszelkie znaki innej niż polska kultury zakrywano lub niszczono. Obecnie uwypukla się różnorodności, wynikające ze skomplikowanej przeszłości miasta i tego, że po wojnie przyjechali tutaj ludzie z różnych stron Polski. Zrobili w mieście dużo dobrego, choć nie wszystko się udawało. Do dziś funkcjonuje takie myślenie, że Szczecina jest "za bardzo": za bardzo na zachód, za bardzo na północ, za daleko od centrum. Często w rozmowach z kolegami np. z Warszawy czy Łodzi, padają takie słowa: "Przyjechalibyśmy do Szczecina, ale do Was jest tak strasznie daleko". A co ja mam powiedzieć? Przecież ja do tej Warszawy czy Łodzi jakoś dojechałem! Wygląda na to, że droga ze Szczecina do tych miast jest krótsza niż z tych miast do Szczecina.
Nie rozumiem również, dlaczego informacje o tym, co tutaj robimy tak trudno przedzierają się do innych miejsc w Polsce. Przykładem może być finał regat, który odbył się tu w ubiegłym roku. Fantastyczny sukces, w Polsce prawie niezauważony. Albo ten nasz Kontrapunkt. A wystarczy, że coś podobnego (często mniejszego formatu) pojawi się w innym mieście, a już o tym się mówi. Nie wiem, na czym to polega.
Szczecin potrzebuje mądrych gospodarzy, którzy powinni w mniejszym stopniu zajmować się polityką, a w większym realizacją wizji rozwoju miasta. Żeby stało się ono przyjazne dla ludzi, którzy chcą tu mieszkać i tworzyć oraz dla tych, którzy do tego miasta przyjeżdżają. A wtedy będziemy mieli basen, salę widowiskową, filharmonię, Pleciugę czy też miejsce pracy dla dzieci z Arfika (śmiech).

- Do których z zakątków Szczecina masz największy sentyment?

- Przez całe dzieciństwo mieszkałem przy Mickiewicza, na Pogodnie. Tradycją było, że w niedzielę piechotką szliśmy do rodziny na Niebuszewo. Cały tydzień czekałem na ten spacer. Szliśmy przez Ostrawicką, potem wchodziliśmy do Parku Kasprowicza, zahaczaliśmy o Różankę, mijaliśmy Rusałkę... Najpiękniejsze zakątki Szczecina.
I to jak odmiennie wyglądające w różnych porach roku. Jedno z piękniejszych zdjęć, jakie posiadam, przedstawia mamę, którą wspólnie z bratem ciągniemy na sankach po parku...Droga z Mickiewicza na Łuczniczą to była cudowna trasa. Najmniej interesujący był odcinek już na Niebuszewie, chociaż i tu były ciekawe widoki. W parczku na rogu ulic Chopina i Krasińskiego co roku na wiosnę rozstawiał się cygański tabor. Zawsze zastanawiałem się, czy w najbliższą niedzielę ten tabor już będzie czy jeszcze nie. To było dla mnie takie egzotyczne - te domy na kołach, stroje, zwierzęta, ogniska...
A teraz najbardziej lubię odkrywać detale, elementy, które są w naszym mieście od dawna, ale nie zwracamy na nie uwagi np. piękne elewacje budynków na rogu ulic Wawrzyniaka, Mickiewicza i Bohaterów Warszawy. Zauważyłem to, kiedy stałem na przystanku. Tramwaj się spóźniał, a ja z nudów podniosłem wzrok do góry i... oniemiałem. Oczywiście te kamienice są zniszczone, ale gdyby były odnowione lub chociaż wymyte, wyglądałyby naprawdę niezwykle.
Niedawno zrobiłem zdjęcie na ulicy Niemcewicza. Przedstawia typową dla Szczecina XIX-wieczną kamienicę, zza której wyrasta ogromny kolorowy wieżowiec. Niesamowity kontrast.
W Szczecinie można zobaczyć miejsca piękne, niezwykłe, ale i brzydkie. Przy starym gmachu politechniki, tuż za Mostem Akademickim wybudowano kiedyś obiekt, który uczelni naprawdę był potrzebny. Ja jednak do dziś, kiedy przejeżdżam lub przechodzę tamtędy, odwracam głowę, by nie patrzeć na szary prostopadłościan połączony z pięknym, starym budynkiem, który był przecież rzeczą architektonicznie skończoną. A najbardziej mnie dziwi, że taki projekt zaakceptowała politechnika (obecnie należy on do uniwersytetu). Tak w prosty sposób można zeszpecić coś szlachetnego. I to boli. Na szczęście jest dużo miejsc, które z przyjemnością się ogląda, w których z przyjemnością spędza się czas.
Czekam też na nowe miejsca. Mieszkam teraz na Podhalańskiej, a w pobliżu na moich oczach tworzy się historia. Mam na myśli budowę Pleciugi.

Szczecin, 1 kwietnia 2008 r.